Nasze forum rodzinne

madzialenka0208 · Wysłany: Pon 14:33, 12 Mar 2007 Temat postu: Poskramiamy małego buntownika

Okres dwóch lat, to czas, kiedy Twoje dziecko zaczyna mieć własne zdanie. Uwielbia sprawdzać cierpliwość mamy i granice swojej swobody. Pozwól mu na to, ale z poniższą wiedzą w swojej głowie:

- zanim zrobi coś, czego nie chcesz - odwróć jego uwagę np: szybko pokaż mu, co się dzieje za oknem;
- nie dopuszczaj, aby maluch się nudził. Jeśli Ty mu zagospodarujesz ciekawie czas, będzie miał mniej czasu na wymyślanie swoich „mądrych” zabaw;
- bądź cierpliwa, tłumacz, rozmawiaj;
- jeśli dziecko uwielbia dotykać niebezpiecznych przedmiotów np. kuchnię gazową, kontakty - to porozklejaj w miejscach dla niego zabronionych czerwone krzyżyki, tłumacząc, że to są miejsca, których dotykać nie wolno. Mów to stanowczym, zdecydowanym głosem, aby dziecko wiedziało, że nie żartujesz;
- określ jasno zasady w domu. Mów zawsze, jeśli jego zachowanie Ci się nie podoba. Nie wolno jednak używać zdań w stylu:Ty niemądry, Ty niegrzeczny itd. Jest to przylepianie dziecku etykiety i skończy się tym, ze dziecko tak mocno uwierzy w to, że takie jest, że nigdy się nie zmieni. Mów raczej: Nie podobało mi się Twoje zachowanie. Nie wolno tak robić, ponieważ... – i wytłumacz dlaczego.
-jeśli Twoje nakazy są łamane, to schyl się do pozycji dziecka i raz jeszcze powtórz stanowczym głosem, że nie wolno i dlaczego.
- ustalcie, że jeśli dziecko będzie niegrzeczne, nie będzie przestrzegać panujących w domu zasad zaczniecie je karać. Taką karą jest np. sadzanie dziecka na specjalnej poduszce na tyle minut, ile ma lat. Pamiętaj o tym, aby kary wpływały na zachowanie dziecka, ale nie raniło jego uczuć.

Twoje dziecko potrzebuje nakazów do tego, by czuło się bezpieczne. Istnienie granic, świadomość jasnego rozróżniania tego co wolno, a nawet należy robić, od rzeczy zupełnie niewłaściwych i nagannych, stwarza poczucie pewności i ułatwia wejście w życie. Nakazy jednak muszą być „mądre”, czyli takie, które chronią dziecko przed niebezpiecznymi rzeczami i uczą. Jeśli będzie ich zbyt dużo to uzyskamy skutek odwrotny. Dziecko będzie się bardziej buntowało, a my staniemy się dla niego osobami, którym nie zawsze należy mówić prawdę...bo jedyne, co potrafimy zrobić, to ukarać. Pamiętajmy o tym, aby kary nie były najważniejszą i jedyną komunikacją z dzieckiem. Za każdą, nawet najdrobniejszą rzecz, którą robi dobrze należy dziecko chwalić, nagradzać. Umówcie się tak, że jak Twój dwulatek zrobi coś dobrze, będziesz mu rysować słoneczko na specjalnej tablicy, przyczepionej w jego pokoju w widocznym miejscu. Po uzyskaniu na przykład 5 słoneczek Twój malec powinien dostać nagrodę ( wyjście na lody, batonik, małą zabaweczkę). Zasłużyło na to! Ten sam sposób może odnosić się do kary, czyli zanim posadzisz na poduszkę za karę stawiaj chmurki. Po 3 chmurkach dziecko będzie wiedziało, ze musi odbyć karę, bo zasłużyło na nią. Zawsze po drugiej chmurce ostrzegaj, że, jeśli następnym razem zachowa się źle, będzie musiało iść na poduszkę.

Karą nie może być KLAPS! Jest to najmniej skuteczna metoda wychowawcza i świadczy tylko o naszej bezsilności wobec zachowania dziecka. Nasza pociecha bojąc się lania rezygnuje z własnego zdania. Woli podporządkować się nam, niż wyrazić własne przekonanie. Dziecko, które odczuwa ból fizyczny, nie jest też w stanie skupić się na tym, za co dostało klapsa. Czyż to nie jest bez sensu? Zastanówcie się nad tym przy następnym podniesieniu na nie ręki.

Ważniejsza od kar i nagród jest Wasza miłość oraz to, że Wy zachowujecie się w sposób, jaki wymagacie od swoich dzieci. Bądzcie, więc dobrym przykładem dla nich a wtedy wyrosną na dobrych, mądrych ludzi – takich jak Wy.